Door: Jantine Roeleveld

Ik stond zo lang. Zo lang met mijn rug tegen een muur en geketend, machteloos afwachtend hoe een groot deel van psychiatrie Nederland haar zou beschrijven. Welke criteria van de goed bestudeerde DSM het meest aan leken te sluiten bij die jonge vrouw die tenger oogt en onder andere bovengemiddeld begaafd imponeert.

Het bleek niet eenvoudig. Ze leek hopeloos in de war en voldeed aan evenveel hokjes als plaatjes waar ze niet in te persen was. De DSM werd ontoereikend verklaard door de één die vervolgens overging op NAO. Niet anderzins omschreven. Mevrouw werd door de mangel gehaald door een ander die haar koste wat het kost dat ene naampje wilde kunnen geven. Een derde gelooft in een specificatie waarover de GGZ binnenlandse oorlog voert met burgerslachtoffers tot gevolg.

En zij stond. De woorden kwamen op haar af. De papieren in zwart-wit raakten hun doel. Net zolang tot het doel niet meer zichtbaar was. Bedolven onder iets wat men dossier noemt. Verpulverd door het zijn van plaatsvervangend papiervreter materiaal.

De vogelvrij verklaarde binnen de wereld van hulpverlening.

Zij is mij

Ik had geen flauw benul wat dossiervorming in zou houden in mijn leven toen ik met weinig moed en veel wanhoop de drempel overstapte van 'de weg naar herstel'. Mijn bezigheid was 'proberen me beter te voelen' en het lijkt fijn je verhaal niet overal vele malen te hoeven vertellen.
Overdracht; wat een mooie term voor iets wat in dit binnenland 'via-via-neem-ik-aan-dat' betekent.

Eigenlijk had ik er in het begin niet zoveel last van. Wat niet weet wat niet deert? Wat betekent een enkel document nu? Zij zijn de deskundigen... En ja, een enkeling vertrouw ik nog steeds bij het verzenden van een anamnese.

Tot ik daar kwam te staan.
Verbaasd.
Verslagen.
Vogelvrij.
Achtervolgd en bekogeld.

Ik heb geen inbreng in wat men over mij schrijft en verstuurt. Sterker nog; om hulp te krijgen, ben je verplicht toestemming te geven tot het verstrekken van informatie. Informatie die wel óver jou schijnt te gaan, waar je de helft niet van kent en waar je nog minder over te zeggen hebt.

Het zou een fantastisch systeem moeten zijn. Ik voel me echter geradbraakt. Bedolven onder het puin van de meest uiteenlopende meningen en opeengestapelde feitelijke onjuistheden.

Stilzwijgend zie ik de ruzies om de titel: beste beschrijving van mevrouw Roeleveld.

Er rolt een traan over mijn wang. Dat, wat ik je vertelde in vertrouwen of wat ik je juist niet zei. Al die strijd die ik heb gevoerd in uw zicht; het was niet om gedefinieerd te worden door u. Ik worstelde om mezélf te kunnen begrijpen en hoopte dat dat iets gemakkelijker zou zijn met u erbij.

Nu ligt 'zij' daar. Een torenhoog pakket van grotendeels digitale papierverspilling.

Nu lig 'ik' daar. Mijn visitekaartje is niet zo overzichtelijk en tegelijkertijd lijkt het in één woord te vangen: niemand.
En niet te geloven.
Een visitekaartje dat zegt door mij afgegeven te zijn, maar in werkelijkheid gemaakt door een extern bedrijf.

En het toetsenbord blijft tikken. De stapel groeit door.

Vaak vraag ik me af als ik lees: ben ik dit?
En ben ik zo dan óók?
Aan het eind van de rit voel ik me niemand meer dan een wandelende DSM in strijd, en een roerloos schip dat integriteit blijkbaar niet als kompas heeft.

Willen jullie alsjeblieft stoppen?
Zou ik misschien af en toe een stem mogen hebben of desnoods de 'auto-correctie' functie beheren?

En anders; de strijd mag gestaakt worden. Vogelvrij ben je tot het gedaan is met je. Dat doel is behaald. Er is geen verspilling van energie meer nodig in deze klopjacht.

Ik had geen flauw benul.
Nu weet ik wel beter.

Dossier 'zij' maakte mij vogelvrij.