Samen het pad lopen
Door: Anne Marie Barnhoorn
Als orthopedagoog in de jeugd GGZ werk ik met jongeren en hun gezinnen die meerdere en langdurige problemen ervaren: niet alleen psychische klachten van de jongere, maar ook van ouders, opvoed- en relatieproblemen, moeite op school of werk, een beperkt sociaal netwerk, financiële zorgen, etc. Met collega’s in mijn team, maar ook professionals vanuit andere jeugdhulpinstellingen, volwassenzorg, wijkteams en onderwijs, proberen we te zorgen voor passende hulp voor het hele gezin.
Maar, het blijkt nog niet zo makkelijk om in gezamenlijkheid precies die hulp te bieden die het gezin nodig heeft. Ondanks alle goede bedoelingen van hulpverleners zien gezinnen vaak door de bomen het bos niet meer, voelen zich van het kastje naar de muur gestuurd, of in de kou staan wanneer er geen hulp komt voor hun grootste zorg. Dit motiveerde mij om vanuit de praktijk onderzoek te doen naar wat er gebeurt tussen gezinnen en professionals en tussen professionals onderling in het samen beslissen over passende hulp.
De verhalen van jongeren, ouders en professionals die meededen aan ons onderzoek, leveren niet alleen relevante, praktijkgerichte kennis op, maar motiveren mij ook als professional om in mijn werk toe te passen wat werkt. Tegelijk maakt het me als hulpverlener alert en onzeker: er zijn zoveel momenten waarop je als professional denkt het goede te doen, maar toch de plank misslaat en een gezin zich niet gehoord voelt. Eén zinnetje van een ouder over wat zij waardeerde in haar hulpverlener bleef in mijn hoofd spelen:
“We hebben samen het pad gelopen”
Dat laat mij zien dat het ook bij samen beslissen om een proces gaat, van vallen en opstaan, soms elkaar kwijtraken als de een harder loopt dan de ander, of je van elkaar verkeerd begrepen hebt welke weg we zullen inslaan. Zolang je dit pad in gezamenlijkheid blijft lopen, kun je elkaar altijd weer vinden, het contact herstellen en samen verder gaan. Totdat je afscheid neemt van het gezin en zij hun levenspad vervolgen.
